Ομιλία για τη φθορά της ελληνικής γλώσσας από την ευρεία χρήση ξενικών λέξεων

Αγαπητές συμμαθήτριες και συμμαθητές,

  Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής γλώσσας, βρίσκομαι μπροστά σας ως μαθήτρια και μέλος της σχολικής κοινότητας. Σκοπός  μου είναι να σας μιλήσω για τη σταδιακή φθορά της γλώσσας από την όλο και αυξανόμενη εισροή των ξένων λέξεων σε αυτήν. Κατά τη δική μου άποψη, αυτό το πρόβλημα, αν και αρκετά σοβαρό, είναι αντιμετωπίσιμο.

   Κάποιες φορές, οι ξενισμοί στη γλώσσα μας είναι αναγκαίοι και κάποιες άλλες περιττοί ή και επιβλαβείς. Από τη μία πλευρά, κάποιες συγκεκριμένες λέξεις χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό ενός λαού και δεν είναι εύκολο να μεταφραστούν σε μια άλλη γλώσσα, όπως είναι, για παράδειγμα, οι λέξεις ‘’βαλς’’ και ‘’καμικάζι’’. Επιπλέον, λόγω της τεχνολογικής ανάπτυξης ξένων χωρών σε περιόδους που η Ελλάδα δεν μπορούσε να αναπτυχθεί πολιτιστικά, όπως όταν βρισκόταν υπό την Οθωμανική κυριαρχία, έγιναν νέες ανακαλύψεις που ονομάστηκαν με όρους ξένου λεξιλογίου που έμειναν στον χρόνο. Από την άλλη πλευρά, η συνεχής προβολή ξενισμών από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης(ΜΜΕ) είναι τελείως περιττή. Οι διαφημίσεις, οι ξένες σειρές, αλλά και διάφορες ψυχαγωγικές εκπομπές ή ριάλιτι χρησιμοποιούν άσκοπα ξένες λέξεις, ενώ θα μπορούσαν πανεύκολα να τις αντικαταστήσουν με ελληνικές. Επιπλέον, υπάρχει αυτή η ξενομανία και η δουλική μίμηση ξένων προτύπων κυρίως τουριστικούς προορισμούς. Και σε αυτή την περίπτωση, οι ξενισμοί είναι τελείως ανούσιοι, διότι εκτός από τη γλώσσα υποβαθμίζεται και ο πολιτισμός της χώρας μας.

Όπως προανάφερα, ωστόσο, αυτό το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί. Πρώτα-πρώτα, τα ΜΜΕ θα πρέπει να περιορίσουν τη χρήση  των ξένων λέξεων τηλεοπτικών εκπομπών. Επιπλέον, ο καθένας μας ξεχωριστά θα πρέπει να συλλογιστεί και συνειδητοποιήσει την αξία της γλώσσας μα, άρα  και του πολιτισμού μας και πόσο  καταστρέφεται  με τη χρήση όλων αυτών των ξενισμών. Τέλος, το σχολείο είναι ένας ακόμα τομέας που μπορεί να βοηθήσει στη λύση αυτού του προβλήματος με την αναβάθμιση της γλωσσικής  και  ανθρωπιστικής εκπαίδευσης .Για παράδειγμα, αντί  για αποστήθιση των κειμένων και των γραμματικών κανόνων, θα πρέπει το μάθημα να στηρίζεται στον διάλογο και την προσωπική γνώμη και κρίση του μαθητή, κάνοντας το μάθημα πιο ενδιαφέρον και ενθαρρύνοντας έτσι την προσωπική έκφραση του παιδιού.

    Φίλες και φίλοι, είμαστε εμείς υπεύθυνοι, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό για τη κατάσταση αυτή της γλώσσας μας και θα πρέπει όλοι μαζί αλλά και ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο να πολεμήσουμε αν όχι να το εξαλείψουμε, αλλά και να το περιορίσουμε σε μεγάλο βαθμό.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας

(Πιτσάκη Αναστασία, Α΄ τάξη)